Naučnici duže od jednog veka tragaju za nepoznatom tamnom materijom koja po današnjim proračunima čini oko 23% svemira. Odličnog kandidata za tamnu materiju predstavio je Ettone Majorana tridesetih godina XX veka predviđajući postojanje Majorana fermiona, neobičnih čestica koje su za razliku od Dirakovih fermiona same sebi antičestice. Genijalnost ovakvog teorijskog modela može se naslutiti iz činjenice da je Majoranin profesor, veliki italijanski fizičar i otac nuklearne fizike Enriko Fermi, Majoranu svrstao u grupu velikana zajedno sa Njutnom i Galileom.
Majorana je još kao dečak pokazivao veliki talenat za matematiku, mogao je u glavi da množi velike brojeve i pronalazi kvadratni i kubni koren, ali je računanje stidljivo obavljao sakriven ispod stola odakle je izvirivao sa gotovim rezultatom. Ta povučenost se odrazila i na njegovu karijeru fizičara jer je sve rezultate do kojih je dolazio smatrao trivijalnim ne trudeći se da ih do kraja formuliše i objavi. To je slučaj i sa njegovom pretpostavkom o postojanju neutrona za koje se tada nije znalo. Pošto se oglušio o Fermijev predlog da objavi rad na tu temu, Nobelovu nagradu za otkriće neutrona dobio je Džejms Čedvik.
Na vrhuncu Majoranine karijere on je neočekivano i misteriozno poput nekog kvantnog fenomena nestao i nikada nije pronađen niti se saznalo šta se sa njim dogodilo. U svojoj 32. godini, 25. marta 1937. godine Majorana se ukrcao u Palermu na brod za Napulj prethodno podigavši svu ušteđevinu i nestao bez traga, ostavivši samo pismo izvinjenja zbog odsustvovanja sa predavanja koja je držao. Osim velikog broja pretpostavki gde je otišao i šta se sa njim dogodilo ostavio je za sobom i pitanje koje je još genijalne ideje ovaj veliki um propustio da podeli sa čovečanstvom. Naučna zajednica i danas traga za objašnjenjem misterioznog nestanka Majorane kao i za Majoraninim fermionima koji nam mogu pomoći da bolje razumemo svemir.
Ettore Majorana
