Na vrhu stele Hamurabijevog zakonika prikazan je bog pravde Šamaš kako sa svog prestola predaje zakone kralju Hamurabiju. Sličnost kralja i boga kao i njihova prisnost je jedan od primera argumentacije koju je Džulijan Džejns navodio kao potvrdu svoje teorije o razvoju ljudske svesti. Džulijan je u svojoj knjizi O poreklu svesti objavljenoj 1976. godine tvrdio da je svest, shvaćena kao sposobnost pravljenja mentalnog modela sebe, relativno skorija pojava u razvoju ljudskog uma i direktno je uslovljena razvojem metaforičnog jezika.
Nekoliko milenijuma pre nove ere u ljudskim zajednicama je preovladavao bikameralni tip uma kod koga je mozak bio podeljen na naredbodavni i izvršni deo. Izvršni deo je odvojeni naredbodavni deo doživljavao kroz vizuelne i auditorne halucinacije koje je bilo potrebno poslušati, a koje su kako je tvrdio Džulijan, interpretirane kao prisustvo boga. Za antički ep Ilijada, Džulijan je verovao da je tipičan primer doba bikameralnog uma jer se ni na jednom mestu ne govori o postupcima junaka epa iz ugla junaka. Postupci junaka se objašnjavaju jedino kroz spoljašnji uticaj božanstava koja se niotkuda pojavljuju i preuzimaju odgovornost junaka svojom naredbom.
