Kada je Viliam Tarner popunio svoj blok za crtanje, u njemu je bilo 65 studija vodenim bojama koje su dočaravale čarobnu atmosferu zalazaka sunca. Iako njegovi prikazi mogu delovati prenaglašeno u svojim narandžastim nijansama, potrebno je uzeti u obzir da su studije nastale u periodu 1815-1818. godine, neposredno posle vulkanske erupcije Tambore. U strahovitoj eksploziji Tambora je izbacila ogromnu količinu materijala u vazduh smanjivši svoju kupolu za trećinu visine. Čestice koje su se još dugo zadržale u vazduhu uzrokovale su čudnovate zalaske sunca, ali i značajnu promenu klime pa je sledeća godina upamćena kao godina bez leta.
Procena nastradalih usled erupcije varira u zavisnosti od toga da li se računaju i oni stradali indirektno od gladi i bolesti koje se mogu pripisati erupciji. Jer zajedno sa senkom od pepela svetom se širila mnogo veća opasnost. Usled promene klime došlo je do mutacije autohtone bakterije kolere u Bengalskom zalivu koja je započela svoju epidemiju šireći se celim svetom. Tako je ova strašna bolest, nazivana i plava smrt, tokom XIX veka u 7 epidemija odnela više desetina miliona života.
Proučavajući širenje kolere, lekar Džon Snou je povezao pojavu simptoma sa upotrebom nekvalitetne vode što je dovelo do prve preporuke o prokuvavanju vode za piće. U vreme kada je Džon izložio svoja zapažanja, bila je dominantna teorija o mijazmi prema kojoj je on bio skeptičan. Po toj teoriji koleru i druge zarazne bolesti izazivala je mijazma odnosno zaraženo isparenje koje je prisutno u vazduhu. Džon Snou je tokom londonske epidemije kolere iz 1854. godine primetio indikacije da bi bolest mogla biti uzrokovana neispravnom vodom iz pumpe u Širokoj ulici. Gradske vlasti su reagovale tako što su uklonile ručicu za pumpu i onemogućile njeno korišćenje, mada je pumpa ponovno stavljena u pogon kada je bolest utihnula. Džonova teorija o oralno-fekalnom prenosu bolesti prvo je odbačena kao nemoguća, mada će se posle ustanoviti da je u blizini problematične pumpe za vodu postojala napukla septička jama koja je potvrdila njegove sumnje. Danas se Džonov rad “O načinu prenosa kolere” smatra jednim od osnivačkih radova u epidemiologiji, a pumpu bez ručice njemu u čast je i dalje moguće zateći u Londonu u današnjoj ulici Brodvik.
Na slikarstvo Viliama Tarnera su toliko snažno uticali čarobni zalasci uzrokovani erupcijom Tambore, tako da kada se pepeo već odavno spustio na zemlju, on je i dalje na svojim slikama dočaravao prepoznatljivu i neobičnu atmosferu. Ono što nije znao jeste da je kolera, bolest od koje je oboleo, uzrokovana istom erupcijom koja mu je podarila eksploziju inspiracije. Po jednoj od priča, pre nego što je preminuo od plave bolesti, na samrtničkoj postelji je i dalje zamišljao neobične zalaske sunca uz poslednje reči “Sunce je Bog”.
